before the year ends (bago matapos ang taon)

bago matapos ang taon nais ko lang gumawa ng isang blog. bow.

Marami akong naiisp isulat nitong taon pero dahil ang dami at hindi sila organisado hindi ko masimulan ang lahat, isa pa wala akong oras para magisip kung pano ko aayusin ang pagiisip ko. masyadong komplekado. kung mapapansin MO (mambabasa) ang ilan sa mga salita na naririto ay wala sa diksyunaryo dahil sa ngayon ayoko munang sumunod sa batayan kung ano ba talaga ang isang maganda at maayos na sulatin ( sa tingin ko kahit kelan naman ay hindi ko nasunod yun) dahil sa ngayon ay gusto ko lang sumulat (hindi yung literal).

LECTURE NG BUHAY.

marami akong natutunaw ngayong taon na ito ngunit ilan lamang sa mga ito ang ilalagay ko sa huling blog entry ko sa taong 2008. aaminin kong naging sobrang tamad akong tao nitong 2008, tila wala akong makitang dahilan para gumawa pa ng mga bagay na lagpas sa aking kakayahan. alam kong tama ang daan na tinatahak ko peron hindi ko alam kung nararapat ba ako dito. sa kasalukuyan ay 3 semestre na lamang at tapos na ako ng kolehiyo sa isang kursong hindi ko malaman kung bakit ko pinasukan pero natutunan kong mahalin matapos ang  taon na pagaaral nito. nasa isang unibersidad na ni sa panaginip ko wala sa ga plano ko nung nasa highschool pa lang ako, unang una ayoko tlaga dito pero kinalaunan sinunod ko din ang payo sa akin ng mahal kong kapatid sa kanyang retreat letter para sakin na “kahit ano pang unibersidad ang pinasukan mo, gusto mo man o hindi, dapat matutuna mo itong mahalin. isa pang aral HUWAG KANG TAMAD! wala pang taong naging maunlad dahil naging tamad sila, wala pang taong nabiyayayaan ng lib-libong pera para lang gawin ang gawain ng mga ANIMALs (pigs). isa pang natutunan ko ay hindi ka dapat nagtitiwala kagad sa mga taong nakikilala mo dapat usisain mo silang mabuti katulad ng pagpili n damit, kelangan bagay sayo at hindi ka magsasawang suotin dahil pag nangyari yun itatambak mo lang sila sa kabinet mo mawawalan sila ng silbi, yun ang dapat iwasang mangyari. sa pagibig… next topic na tayo. game sa magulo sweet nakakakilig at nakakabaliw na pagibig hindi ko pa alam ang kasagutan sa mga katanungan ko, dahil tila subalit mahirap nang malaman kung ano ba talaga ang totoo at hindi. sabi ng lola ko nung isang araw na nagpunta kami sa bataan at inusisa ang lovelife ko, malalaman ko daw na totoong pagibig na yun pag isang araw gumising ka at iba na ang nararamdaman mo para sa kanya kasunod nun ang mahabang lovestory nila ng lolo ko na hindi naman nakakasawang pakinggan sa kadahilanang hindi ko alam.  sa pagkakaibigan, sa tingin ko walang kaso kung palagi kayong magkasama dat kung palagi kayong magkatext, ang mahalaga nanjana ang isa’t isa sa oras ng pangangailangan. meron kasi akong mga naging kaibigan (at sana kaibigan ko parin sila hanggang ngayon) na hindi ko namand palaging kinakausap pero pag kelangan ko ng malalabasan ng lahat ng sh*t sa buhay one text away lang. meron namang dati ay pinagpipilitang magkaibigan kami tapos nung inamin ko na FINALLY na magkaibigan kami, tsaka naman ako iniwan dahil sa isang mali kong nagawa. (alam ko rin naman na mai ang nagawa ko, pero kung buhay at kalayaan ang nakataya, ipagkakait mo ba ito?, hindi ako nagpakabayani, nagpakatao pede pa). meron din akong naging kaibigan na lumalim ang aming samahan nang nagkolehiyo na kami, kumpara nung hayskul na hindi masyadong nagpapansinan.  anywho.  anyhow. carabao. bow.

taposs na! yes! finally! ang last entry ko sa blog ng 2008. nilagay ko lamang kung anong laman ng utak ngayong nasa peak hour ang utak ko at sale ang mga idea.  sanay dumating ang panahon na babalikan ko ang entry na toh at matatawa sa ka-emohan ko.

kitkat faylona 2008 now signing off…

(arti)

Permanent Inhabitant of the Long Lost World

after months of not being able to touch the keyboard and type nonsense stuff alas! I’m back… but only until christmas vacation lasts. I have gone through 2 months of hardship,  4-5 hours of sleep every night, 1 hour of meal and the rest was intended for reading the thickest book I have ever read in my entire life! I remember when I was in high school I barely scan my books, except for noli and el filibusterismo which we were required to read in advance so that we won’t stand the whole class. But though it was tiring, hell it was all worth it! being able to answer the questions your professors throw at you and passing those long quizzes was more rewarding than I ever thought. I  forgot how it felt like to be praised for doing something great or something not expected of me. I was too busy mocking those people who didn’t play the game right, too busy acting like an immature child, but in the end I was the one who gained nothing. I still have 3 more months to fill and prove myself to my family and my superiors. I now belong to a block where people greet a happy good morning even if they’re too busy reviewing for the quiz. People who make me feel secure and make me laugh even after receiving a bad comment from a terror professor.

The Lights in  REMEDIOS

One night as I was passing by the street of Remedios in Malate, I saw people hanging Christmas decorations as the cool night breeze brushed in my face. I realized that it was again the event children have been waiting for…  the BIRTH of the SON. 19 years of living on earth was like an eternity not everyone would want, but no one would dare leave. In my small steps but rather fast paced walk I pretend that I’m cold as ice and hard as stone,  I dare go back to the time I was soft as a pillow and sweet as the candy canes given to small children then just when I have reached the front of the house I tell myself how much I regret feeling that way, blaming myself for being so weak and vulnerable to emotions that make people alike… they all love. I will never commit the same mistake twice, not in this lifetime not until I have found the reason for the pain I felt before and not until I find a rational reason.

kasalukuyan kong binabasa ngayon ang Witch of Portobello na sinulat ni Paulo Coelho. napanalunan ko ito sa aming christmas party.