The Last sunset

Releasing herself from the arms of Morpheus she woke up at the sound of alarm coming from her cell phone. Half thankful for being alive, she goes to the living room to open the capiz window overlooking the street below, the wind brushed into his face the sun warmed her body like an embrace the morning was perfect then she suddenly broke down into tears.  The emotions were still strong like a perfume that never leaves her skin, it would stink for a while but she couldn’t do anything, she hated herself for being so stupid when it comes to the four letter word. A poignant masochist she was, for even though remembering him slowly killed her she still plunged into the sentiment to the times when she felt secure yet blinded by her longing to have someone.

She could never put into words the happiness she felt when she met him, it was love at first sight. After years of isolating herself from the world she knew, she took the risk thinking it was all worth it, that he wouldn’t dare break her heart. She did everything she could to make it work, had him meet her family and friends, even blurted out her true feelings way too early believing that all these things would make him stay. But then like any other fake love story he grew cold and the next she knew he was back with his past lover without saying a word to her.

While she bathes herself of vivid memories they had together her crying continued and at that moment she wished it was all just a nightmare and soon she would wake up. As she went on with the day she managed to torture herself by connecting everything to him, helpless she let the agony remain till she became numb and once more her tum-tum was hard as stone. Before the day ended, she went to a place where she had a perfect view of the dusk a high place where she could see everything below, there she had her resolve not to make the same mistake again and not let another squire tell her the same lies that made her world crumble down.

Biyernes

Nabalutan ng Ulap ang gabing dapat sana’y pagkakataon para masilip ang mga bituin sa kalangitan, nagsimulang pumatak ang ulan na tila nakikidalamhati sa pagluha ng puso ng isang nagmamahal. Habang patuloy ang pagagos ng tubig sa mga mata ng isang dalaga muli niyang binalikan ang mga matatamis na alaala na ngayon ay hindi na madaragdagan pa.

 

Huling araw ng lingo na may pasok, biyernes, Lulan ng isang tricycle pauwi sina kate at ang manliligaw nitong si Mario, galing sila sa paaralang parehong pinapasukan. Alas 9 na ng gabi noon, galinggaling pa sila sa panonood ng costume competition ng isang patimpalak na ginanap sa paaralan. Mahigit isang buwan na ring nanliligaw ang masugid na si Mario kung kaya’t naisip ni kate na desisyonan na ang kapalaran ng lalaki.

 

Masayang nagsalaysay ang lalaki ng nangyari nang araw ding iyon na kinasanayan na niya para lamang may masabi sa dalaga. Sa bawat pagsambit nito ay gumuhit ang ngiti sa labi sa iniirog na lalo namang nagpatindi sa pagsinta ni Mario. Naputol ang kanilang tawanan ng sandaling katahimikan matapos sabihin ng dalaga ang mga katagang

 

 “gusto ko na sanang itigil mo ang iyong panliligaw”.

 

 Parang gumuho ang mundo ni Mario ang kanyang mga mata ay nagbabantang lumuha. Nabalot ng katanungan ang kanyang isipan

 

Bakit? Malungkot na tanong ni Mario

 

Nais ko nang itigil mo dahil, sinasagot na kita nakangiting sagot ng dalaga

 

Waring nanalo sa lotto ang gulat na mukha ni ng binata, walang imik, parang piping hindi mawari ang kasiyahang nadarama.

 

Nagdaan ang mga araw at patuloy ang pagusbong ng pagmamahalan ng dalawa, sabay sa paguwi, sa pagpunta sa mga kasiyahan sa eskwela at kung minsan pa’y sabay sa pagkain. Ang mga araw ay naging maigsi sa pagkasabik, ang bawat oras ay naging mabilis, katulad ng pagihip ng hangin hindi nagtagal nagdiwang sila ng kanilang unang anibersaryo. Namasyal sila, kumain sa labas at nagsimba upang humingi ng patnubay ng maykapal.

 

Makalipas ang isang taon, fourth year na sila, malapit na ang kanilang “graduation”. Naging abala sila sa kanilang pagaaral at hindi nagtagal nawalan sial nang oras sa isa’t isa. Nang minsang nagpasama si kate kay Mario

 

Maari mo ba akong samahan, baka gabihin kasi ako sa library at wala akong kasabay pauwi. Marahan na tanong ni kate.

 

Napailing si Mario at sinabing, “hindi pwede ngayon dahil may projecy din kaming gagawin”. Hindi na umapila pa ang dlaga at malungkot na nagpaalam kay Mario. Unti-unti nang naramdaman ni kate ang panalamig ni Mario sa kanya kung kaya binigyan niya ito nang oras upang pagisipan ang kanilang relasyon.

 

Tatlong araw na lamang bago sumapit ang kanilang ikalawang anibersaryo, at nang araw na iyon, biyernes, star gazing nila. Ilang lingo na rin silang hindi naguusap, walang kahit anong balita sa bawat isa.

 

Nabalot ang gabi ng kasiyahan at aliw habang nasa ilalim ng maitim na kalangitan ang mga ka-batch nila kate at Mario. Habang pinagmamasadan nila ang mga bituin at walang humpay na nagkakantahannagpasyang magusap muli si kate at Mario. 1 ng umaga bago pa man sumilip ang araw, nagtungo sila sa isang lugar kung saan maari silang mapagisa. Binitbit ni Mario ang kanyang gitara at hiniling nito sa kasintahan na sabayan ng kanyang pagawit ang gitara. Umawit ang dalaga ng buong puso, tila isang pagawit nah along kasiyahan at pangungulila, malambing at malugnkot ang kanyang himig. Sa huling kanta, inawitan ni Mario ang babaeng kanyang minamahal. habang nakatinggin sa kanyang mga mata tumigil ang buong paligid maging ang mga kamay ni Mario ay huminto sa pagutugtog.

 

“Gusto mo pa bang ituloy? Mahal mo pa ba ako?” Tanong ni Mario.

 

“Oo naman, syempre gusto ko pa dahil maha kita” Walang pagaalinlangan na sagot ni kate.

 

“ako kasi ayoko na muna” malungkot na sagot ni gumuho ang pagasa ni kate tila isang masamang panaginip na nagkaroon ng katuparan. Nakaramdam siya ng paninikip ng dibdib at hindi mawaring sakit na kumurot sa kanyang puso. Wala ang lalaking kanyang minamahal, wala na si Mario. Walang ibang nagawa si kate kundi ang tignan sa huling pagkakataon ang kanyang buhay.

 

“kung gayon, paalam na… nirerespeto ko ang iyon desisyon” palayong tumakbo si kate, habang umaagos ang luha sa kanyang mga mata. Para sa kanya, wala na siyang lakas upang itanong kung anong dahilan.

 

 

Nabalutan ng ulap ang kalangitan, nagsimulang pumatak ang ulan, tila nakikidalamhati sa pagkamatay ng puso ni kate, habang inaalala ang masasayang nakaraan na pinagsamahan nila ni Mario. Tumutulo ang luha ni kay, mahapding dumadaloy sa kanyang mga pisngi.

 

Ang dating mga sulyap na puno ng saya at pagibig, ngayo’y napalitan ng mga katanugan at hingapis.